Hieronder vinden jullie het dagboek van de Inleefreizigers van januari terug. Veel leesplezier!
3-5 Januari
Eindelijk internet!!
Na traantjes op het perron zijn we vertrokken richting zaventem.
Een paar slapeloze, vermoeiende vluchten later kwamen we aan in TANZANIA, KIGOMA!
Wat een hitte, van 5° naar 30°… Wat een klamme bedoening.
Na een leuke jeeptocht, met 13 in een ‘doos’ kwamen we aan in onze onverwachte verblijfplaats op een berg. Grand luxe met frigo, TV,… Behalve de badkamer, die was niet zo ‘grand luxe’: geen licht, een lavabo met halve spiegel en een kraan op die als douche dient. Ons privéhuisje heeft ook een kok, een nachtwaker en een tuinvrouw. Het is wel jammer dat we ons nu niet echt kunnen inleven in Mandaleo. We waren nog niet bekomen van de lange reis en we moesten al vertrekken richting het verre centrum voor onze muskietennetten, water en kei lekker fruit. Wat een overrompeling.
Na lang zoeken in een ‘malarialand’ hadden we onze muskietennetten gevonden. Maar het ophangen was nog erger, een hele bevalling.
Na een verfrissende douche mochten we aan tafel voor lekkere rijst, ugali, vis, bonen en saus. Het eten was beter dan verwacht. De afspraken voor de volgende dag werden gemaakt en toen gingen we slapen. Alé, slapen? Het was héél warm, de WC maakte héél de nacht lawaai, er kraakte een deur,… Maar uiteindelijk zijn we toch in slaap gevallen.
De volgende morgen waren we wel benieuwd naar wat we gingen krijgen voor het ontbijt. Dit viel ook heel goed mee! We kregen brood met boter, banaantjes en suiker. Ook konden we wortelgelei en pindakaas krijgen, maar dit was niet zo populair. Oh ja, er zaten ook nog mieren in, rond, tussen en op ons brood. Mmmmm, dat kraakte lekker tussen onze tanden.
Na het ontbijt zijn we gewandeld naar het dala-dala station. Een hete tocht van een half uur. Met de overbevolkte dala-dala (25 man in een kleine flikkencombi) zijn we richting Maweni hospital vertrokken. We kregen een rondleiding in het ziekenhuis. De psychiatrische afdeling was wel overdonderend. Zo zagen we een hoopje lakens op een kapotte matras liggen, waarna goed kijken een schizofrene vrouw onderlag.
Hierna zijn we verder gereden naar het Ujiji ziekenhuis. Hier hebben we de pediatrische afdeling en de kraamafdeling bezocht. Ook wel aangrijpend om te zien, maar wel heel leuk met al die schattige kindjes! Als laatste zijn we naar het dispensarium geweest. Dit is een privé instelling voor de rijker bedeelden. Voor de oudere lezers: op de deur van de dokter stond Daktari, komt dit je bekend voor?
Toen gingen we eindelijk eten in Mandaleo (het was 14u30 en we hadden om 8u voor de laatste keer gegeten), maar het eten was op. Daarom zitten we nu in Sunside exclusive club en gaan we een frisse Cola, Fanta, pint drinken met frietjes en kip. Maar de 3 kippen moeten nog geslacht worden. Dit was na 3 uur gebeurd en toen konden we uiteindelijk om 17u30 eten, na 9 uur en half zonder eten.
6 Januari
Vandaag is de groep opgesplitst. Isabelle, Lien, Evelien, Sarah en Heleen zijn op stage vertrokken in Ujiji en Maweni. Om 6 uur ging de wekker en dat was pijnlijk maar ze gingen wel een leuke dag tegemoet. Op 8 uur werden ze in het ziekenhuis verwacht maar ze hebben de Afrikaanse gewoonten al overgenomen en kwamen pas om half 9.
Lien en Sarah stapten als eerste af aan het Maweni hospital en mochten infusen prikken, medicatie toedienen en een mochten aan de hand van een test HIV opsporen. Jammer genoeg was het resultaat positief bij de patiënt en dit bracht toch een paar traantjes met zich mee bij Sarah en Lien.
Evelien, Heleen en Isabelle bleven nog even in de Dala dala zitten en stapten af aan Ujiji Dispensarium. Zij mochten met zwangere en pas bevallen moeders werken: opname onderzoeken, luisteren naar de harttoontjes en POETSEN! Hier waren ze in het ziekenhuis heel blij mee!
De rest van de groep, Lieselot, Laura, Sanne en Jorien hadden een vrije dag en zijn het museum van Dr. Livingstone gaan bezoeken. Ze werden overrompeld door kleine kindjes die gefascineerd waren door het fototoestel.
Daarna kwamen de 2 groepen samen in bar Sandra voor een frisse cola. Toen iedereen zijn verhaal heeft gedaan zijn we met z’n allen gaan picknicken op het strand aan het Tanganica meer met uitzicht op Congo. Na een lekkere boterham, zonder mieren, zijn we het meer in gedoken om ons op te frissen en te wassen. In ons huis, Mujimwema, staat er een lekkere warme maaltijd op ons te wachten, rijst en bonen.
Een deel van de groep (Lieselot, Laura, Sanne , Jorien en Jan) vertrekken morgen naar Marumba. Ze gaan een psychiatrische instelling bezoeken en het lokale marktje bezoeken.
Wist je dat…
· men hier in het ziekenhuis het hemoglobinegehalte bepaalt door de kleur van de handpalmen te vergelijken?
· er een aantal van ons vooraan in het vliegtuigje moesten gaan zitten omdat de bagage achteraan er voor zorgde dat het vliegtuig anders kon omkantelen?
· Lien haar eten de langste weg moet afleggen en er toch het eerste uit is? Iedereen is hier jaloers op.
· Terwijl we dit schrijven ze onze kippen aan het slachten zijn? Dit duurt ondertussen al 2uren.
· De schijnbaar sterke Heleen als eerste terug traantjes liet, omdat haar papa een sms stuurde en dit nog maar in Zaventem?
· Ze met een kan en een kom langs komen om onze handen te wassen voor het eten op restaurant?
· Sanne banaan en ananas gegeten heeft en dit ook nog lekker vond, terwijl ze dit thuis niet eet?
· Evelien geen boterham wou eten omdat er mieren in zaten. Niet omdat dit vies was, maar omdat ze vegetariër is?
· Lien zich afvroeg of er ook Engelse sudoku’s bestonden?
· Sarah haar wegwerponderbroeken echt wel goed zitten?
· Jorien een hemelbed heeft gemaakt met een muskietennet waar ze altijd al van gedroomd heeft?
· Gert en Jan bongo (witte Tanzaniaan) en babu (opa) worden genoemd?
· Gert nog steeds onze namen niet kent?
· Deze keer niet altijd de vrouwen te laat zijn, maar Jan?
· Lieselot zich op Temptation Island voelt, terwijl dit eigenlijk geen eiland is?
· Al de insecten die bij Isabelle in de buurt komen van een Isabelle een beet krijgen?
· Laura direct in het bier vloog bij de eerste de beste bar?
· Gert een roze herlaadkaart heeft gekocht, altijd hand in hand loopt met mannen en graag op een roze stoel zit? Homotrekjes?
· Je een cola van 35 cl voor 500 shilling hebt en dit maar € 0,25 is?
· Evelien en Lieselot al op de 2e dag een kus hebben gehad van een neger?
· We hier elkaars haren wassen?
· De plannen elke dag veranderen?
· Er in de dala-dala echt goeie schijven gedraaid worden van Rihanna en Bob Marley?
· Isabelle antwoordde op Habari? (hoe is het?): Muzungu! (bleekscheet), i.p.v. nzuri
(goed)?
7 januari
Jambo!
Hier zijn we weer!
Het was weer vroeg dag vandaag voor de groep van Gert (Evelien, Isabelle, Lien, Sarah & Heleen) want wij moesten op stage. Voor de groep die naar Marumba vertrok schreven we nog snel een briefje om hun geluk te wensen. Ook al waren we vroeger vertrokken, toch weer te laat! Op z’n Tanzaniaans! Het was een heel pak drukker vandaag. In Ujiji zag het er een zorgeloze dag uit tot de spoedbevallingen plaats vonden. 1 kon niet wachten en beviel in het bed. De andere was nog geen kwartier binnen of was al bevallen. Dat was even paniek, behalve voor Evelien, want zij heeft deze bevalling perfect uitgevoerd. Ook in Maweni werd er heel wat beleefd. Sarah en Lien hebben 3 operaties bijgewoond: 1 liesbreuk, 1 keizersnede en 1 besnijdenis. Na de stage zijn we naar Mandaleo gegaan waar we hadden afgesproken met Gert. We zochten iets om te eten en dronken een vers geperst sapje. En toen was het eindelijk GIRLTIME!! Shoppen in de steegjes op de markt! Gelukkig hadden we Gert bij om ons de weg te wijzen, want wat een doolhof was dat! De meisjes hebben doeken, teenslippers en souvenirs gekocht. Rarara.. Wat zullen jullie krijgen? Tijd om terug te gaan. Want zoals gisteren in het donker over de straat was niet ideaal. Thuis gekomen zijn we eens goed naar de WC geweest, want dit is de enige fatsoenlijke WC die we hebben. Daarna nog een frisse douche met pitslamp want de elektriciteit had het begeven. Nu zitten we gezellig buiten terwijl Gert onze gastheer Jean-Michel leert koken. Omelet met ajuin en tomaat, Hmmmmm, dat gaat smaken! Een echte inleefreis!
Vanuit Marumba hebben we zonet gehoord dat alles goed gaat.
Vele kusjes vanuit het warme Tanzania!
xxxxxxxxx
8 januari
Wat een dag…
Waar het gisteren een dag was van leven en vreugde stond vandaag alles in het teken van de dood en verdriet. Toeval of niet, de 2 stagegroepen werden op hun beurt geconfronteerd met de harde realiteit van Afrika. Zo draaiden Sarah en Lien vandaag mee op een pediatrische afdeling van het Maweni hospital. Het was daar een toeloop van moeders met zieke kinderen die malaria hadden opgelopen. Na een korte introductie werden ze volledig verantwoordelijk gesteld voor de opvang van de kleine patiëntjes: temperatuur nemen, inschrijven, infuus prikken, spuitjes geven, bloed nemen,… Waar ze echter niet op voorbereid waren, was dat de kindjes in zulke slechte conditie toekwamen dat ze geen kans meer hadden op overleven. Zo hebben ze 3 kindjes in een uur tijd zien sterven. Ze zijn heel aangedaan. Isabelle, Evelien en Heleen hadden ook een bewogen dag achter de rug. Wat een gewone bevalling leek te worden, draaide uit op een waar drama. Een vrouw die op de gang aan het jammeren was, werd door Evelien opgemerkt en naar de verloskamer geholpen. Na een grondig ‘stevig’ (lees: agressief, respectloos, pijnlijk, niet bekwaam) onderzoek door de plaatselijke vroedvrouw bleek dat de vrouw klaar was om te bevallen. Volgens de verpleegkundige toch, want volgens Evelien was het nog geen volledige ontsluiting. De vrouw moest dan toch beginnen met persen, maar dit was natuurlijk heel moeilijk. Het leek zo dat de verpleegkundige heel ongeduldig werd en ze begon te roepen en te slaan tegen de mama. Ze was heel ruw en bruut, het was echt niet om aan te zien. Uiteindelijk werd het kindje geboren, maar het was heel levenloos. Er werd alles aan gedaan om het te redden. Isabelle en Heleen namen het voortouw om het kind te reanimeren. Er werd hartmassage en beademing toegediend. Na de mislukte poging van de verpleegkundige om te aspireren, hadden wij het zelf nog eens opnieuw geprobeerd en nu kwam de baby eindelijk bij, zij begon te ademen! Terwijl Isabelle en Heleen hun bezig hielden met de baby, hielp vooral Evelien, maar ook de verpleegkundige de mama verder. De mama had een knipje gekregen en dit moest nog genaaid worden. Dit werd ontzettend onsteriel gedaan door de verpleegkundige. Maar uiteindelijk stelden zowel mama en kind het goed. Oef!
Uiteindelijk werd de dag op een toffe manier afgesloten in Mandaleo met de straatkinderen. Het was daar Bungalow-time. Dat is een soort vrij podium waarbij de straatkinderen allemaal iets kunnen opdragen. Uiteraard hebben wij zelf ook een act opgedragen, de plopdans!
Nu is het tijd om ons bedje in te kruipen, want morgen moeten we weer vroeg uit ons bed voor een lange trip naar Marumba, waar we de andere groep gaan ontmoeten. Zij zullen dit verslag aanvullen met hun ervaringen. Uit onze sms’en kunnen we alvast zeggen dat het er supermooi en rustgevend uitziet.
Warme, zweterige kusjes en knuffels vanuit Kigoma!
7-9 januari Laura, Jorien, Sanne, Lieselot en Jan
7 januari 2011
Hallo,
Terwijl de andere groep op stage vertrok, hebben wij nog even onze badkamer gepoetst. (Daar valt echte weinig eer van te halen…) Maar met propere verpleegster: propere badkamers…
Daarna zijn we op ons gemak naar Mandeleo gewandeld en hebben we Godfried opgepikt. Hij gaat ons begeleiden naar Marumba. Altijd handig bij het onderhandelen over de prijzen van de Daladala’s. Die vertrekken echter pas als ze vol zijn en na meer dan een uur onderhandelen konden we eindelijk vertrekken. Na twee uur rijden (zeg maar vliegen!!) met een gammele bus, die overladen met 30 personen erin, over stoffige zandpistes davert zijn we toch veilig en wel in Kasulu aangekomen. Als er in de tegenovergestelde richting een bus of vrachtwagen passeert waait er een enorme stofwolk door de bus zodat je, willen of niet, helemaal onder het rode stof komt te zitten. Dus: stof, wild, snel, angstig, krap, opwindend… horen hier bij te staan.
Toegekomen in Kasulu zijn we met Hezron (2e jaar student verpleegkundige in Kabanga) langs de markt gewandeld om wat fruit en de lokale gekleurde doeken te kopen. (We zeggen nog niet voor wie…) Omdat het weer plots en hard begon te regenen (de groene rijkdom hier moet toch van ergens komen, nietwaar?) zijn we maar gaan schuilen met een deugddoend biertje en/of soda erbij. Na de zondvloed zijn Godfried (hoe komt zo’n zwarte jongen aan zo’n naam?) en Hezron gaan onderhandelen overde prijs van een taxirit naar Marumba. Als we dit met onze bleke velletjes zelf hadden gedaan hadden we makkelijk het driedubbele betaald. (Blank zijn is hier duur J) Met vijf op de achterbank zijn we naar Marumba (hoog in de bergen) gehobbeld. De landschappen waren fantastisch om te zien. De weggebruikers echter, traditioneel uitgedoste mannen en vrouwen die van hun land komen en veelvuldig over de weg wandelen, fietsers en zo meer, hebben nauwelijks rechten. De taxi stuift er langs en zij moeten in de berm springend proberen hun lijf en leden te redden. Voor geiten en koeien wordt wel eens vertraagd… rare jongens die Tanzanianen!
Bij de broeders aangekomen kregen we onze slaapplaatsen toegewezen. Aanvankelijk was er een bed tekort (werd later opgelost), vuile kamer, geen gezicht. En dit is dan een veilige haven van de communiteit (gehuisvest in een oude missiepost van de witte paters) in vergelijking met de ons omringende hutjes met strooien daken waar mensen gewoon op de grond zitten. Dan maar buiten gaan zitten in een mooi prieeltje om te bekomen van de hectische reis. Goed nieuws was wel dat er onmiddellijk een ananas werd versneden voor ons en dat er warm (je leest het goed: WARM!!) water voor ons gemaakt werd om ons te wassen. (emmer met gietbeker vormen samen een douche… ) Tijd om de zandbak uit onze haren te wassen… Op Marumba is geen elektriciteit. Het was al lang donker toen de generator het uiteindelijk wou doen. Met enig gepuf en gespetter komt er een beetje licht en moesten we van de gelegenheid gebruik maken om de GSM’s wat bij te laden. Contact met de buitenwereld (en de andere groep) staat hoog in ons vaandel. (de Broeders zelf doen niet anders… ) Veel te laat om goed te zijn voor onze uitgehongerde magen kregen we: geit (met maag en ingewanden inbegrepen!!), aardappelen, rijst, ugali (Maïspap) en mujija (iets dat op groenten lijkt!). Als de’ missing matras’ gearriveerd was konden ons installeren en een poging doen om te slapen. (De kwaliteit van de slaap was navenant…)
Jan, Jorien, Laura, Lieselot en Sanne
8 januari 2011
Jambo mzungu’s!!
We werden wakker met rugpijn in onze ‘mooie’ kamer in Marumba. Babu had weer alle geluk en had hier geen last van. Daarna hebben we een poging gedaan om ons te wassen, zonder water. Mmm wat roken we lekker! Zeg dan nog dat we ons niet aanpassen! Dan maar stinkend en met vettig haar naar de ontbijttafel , met zelfgebakken brood en voor de verandering weer bananen. Wat zijn die broeders toch loltrappers, NIET dus!! (We dachten even dat we niet mochten spreken aan tafel.) Samen met broeder Mark zijn we naar de psychiatrische instelling gewandeld door de prachtige natuur. Kinderen stormden enthousiast naar buiten tot ze een groep mzungu’s zagen, waarop ze even terug deinsden. Waarna ze met vernieuwde opwinding dichterbij probeerden te komen en ons begroetten met een bulderend gelach. Na veel gehijg kwamen we boven op de berg aan, waar we konden genieten van het prachtige landschap. Het ziekenhuis was primitief maar zeer mooi met een binnentuin met kleurrijke bloemen. Na een heerlijke maaltijd werden we door broeder Mark verrast met een lekker donker stukje Côte d’or chocolade. Terwijl zwarten voorbij wandelden met sprokkelhout op hun hoofd, smaakt een stukje chocolade des te beter!! Het leven kan toch hard zijn hé? Door een tropische regenbui werden we opgehouden waarna we toch besloten om de modder te trotseren. Na een schuif- en glijpartij kwamen we bij de ananasvelden. Broeder Mark was zeer enthousiast aan het vertellen over de plantages, watervoorzieningen (watermolen) en de toekomstplannen. Verder schoven we terug naar de communiteit. Hoe vettiger hoe prettiger!! Aangekomen namen ze onze schoenen af om eens gronding onder handen te nemen. Wij daarentegen deden een poging om de modder van ons lijf af te schuren. Met propere voetjes gingen we met TEENSLIPPERS terug de modder in. Dit allemaal om de ‘markt bij night’ te bezichtigen. Een gezellige drukte van enkele honderden lokale dorpsbewoners die bij een volslagen duisternis een heuse markt houden. Alles wat overdag op hun velden geoogst wordt, gaan ze daar proberen te verkopen. Bij het schaarse licht van olielampen zie je enkel het wit van hun tanden en ogen verschijnen en 5 mzungu’s. Met ons ogen gericht op de vele sterren aan de hemel wandelden we terug naar de communiteit waar we aan tafel konden schuiven. Gelukkig geen geit maar lekkere spaghetti. Vermoeid en half gewassen (met vuile voeten) kropen we op onze harde matras.
Groetjes,
Jan, Jorien, Laura, Lieselot en Sanne
9 januari 2011
Mambo!
Na een stevig ontbijt en helaas weer hevige rugpijn werden we uitgenodigd om de zondagsviering bij te wonen. Ook al verstonden we er niets van, de mis was toch boeiend door het prachtige gezang van het koor. Nog nooit zoveel volk gezien in een viering! Niet te vergeten zo een zondagsviering duurt minstens 2 uur. Na een lekkere hostie vertrokken we richting Kasulu waar de rest van de groep op ons zat te wachten. Het leuke weerzien ging gepaard met een uitwisseling van vele gebeurtenissen. Samen vertrokken we naar Kabanga waar we een bezoekje brachten aan het ziekenhuis en de school voor verpleeg- en verloskundigen. Na een blits bezoek vertrokken we met knorrende magen terug naar Kasulu. Door de regen ploeterden we op zoek naar eten. Met een paar droge broden vertrokken we in een barakke daladala richting Kigoma. Over een weg vol gaten gedurende vier uur zijn we toch veilig aangekomen. Het enige wat we nog wouden is douche, eten en slapen! Morgen beginnen we aan onze drukke stagedagen.
Slaapwel!
Jan, Jorien, Laura, Lieselot en Sanne
Wist je dat?
· de wachttijden voor de daladala’s niet lang zijn voor je erin mag. Maar voor hij vertrekt echter…
· Laura de taxi laat stoppen om rijkelijk het land te gaan bemesten. Goed voor blaas en struikgewas
· dat we vanaf nu experts geworden zijn om rechtstaand te plassen! (Buba kon dat al…J)
· Jorien zich zo wou inleven (uitleven?) in de plaatselijke bevolking dat ze door haar bed zakte en op de grond kon slapen!
· Buba een truckersarm heeft gekregen van in de daladala te zitten
· Sanne de broeders gebruikte als ‘boy’ om haar stoelgang doorgespoeld te krijgen
· dat we tussen de Afrikaans hutten een maaltijd konden afronden met een stuk Côte D’or chocolade, terwijl we verder zonder elektriciteit en telefoonbereik hadden… Nog nooit zo lekker geweest!
· wanneer je hier een GSM koopt je er apart een lader moet bijkopen!
· mensen in een hut wonen zonder elektriciteit maar wel een GSM hebben! Raar gezicht! Ze laten die voor 300 Shilling (30 Eurocent) opladen in het dorp!
9-11 januari , groep Gert in Marumba
Groep van Marumba (Lien, Isabelle, Evelien, Sarah, Heleen en Gert)
Zondag vertrok de groep van Gert naar Marumba. Onze helse dala-dalarit hebben we gelukkig overleefd en we kwamen aan in Kasulu waar we de andere groep ontmoetten. Het was heel leuk om elkaar terug te zien en al de verhalen van elkaar te horen. We zijn dan samen naar Kabanga vertrokken en hebben daar een verpleegschool en een ziekenhuis bezocht. Jammer genoeg was het daar koud en begon het hard te regenen. Toen hebben we besloten om door te reizen naar Marumba. De andere groep is dan terug naar ons huisje in Kigoma vertrokken.
In Marumba aangekomen, was het wel een beetje schrikken. Het was weer even aanpassen voor ons. Het huis was vuil, Isabelle en Heleen moesten op matrassen op de grond slapen, en Sarah in een kruipkot. We hadden even in het prieeltje gezeten en rummikub gespeeld. Toen zijn we ons gaan wassen in een ‘badkamer’ met warm water, gleuven in de deur en een te klein gordijn. Er was dus veel te zien. Na een warme wasbeurt mochten we aan tafel. Eerst een gebedje, dan lekker eten. Dit viel gelukkig goed mee. Er heerste wel een bedrukte sfeer onder de broeders. Na het eten hebben we afgewassen en een deel van de groep is op tijd gaan slapen. Gert, Isabelle en Heleen zijn nog wat wakker gebleven en hebben een mooi schouwspel van muizen gezien. Er liepen 4 muizen rond in de eetkamer, ze kropen op de reeds GEDEKTE tafel! Smakelijk! Toen hebben we besloten om de deuren toch maar goed gesloten te houden!
Na een redelijk goede nachtrust zijn we te voet richting het psychiatrisch ziekenhuis gewandeld door de prachtige natuur. We werden gevolgd door een zwerm van honderden kleine negertjes. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werden we verwelkomd door broeder Marc. We kregen een rondleiding in het ziekenhuis en mochten helpen met het verdelen van de pilletjes. De kamers voor de chronische patiënten waren nog erger dan gevangeniscellen. Geen ramen, een vuile matras op het bed en dat was het. De rest van het ziekenhuis zag er wel mooi uit met een gezellige binnenkoer en een klein boerderijtje. Daarna zijn we vetrokken voor een wandeling door de jungle naar de ananasvelden en hebben we vers afgesneden ananas gegeten, zalig! Na de wandeling hebben we in het ziekenhuis gegeten en zijn we terug naar het klooster gegaan. Daar hebben we ons weer opgefrist en gegeten en hebben we een leuk gebedslied geleerd. We hebben de dag afgesloten met een challenge rummikub: Muzungu’s tegen de zwarten. Voor het slapengaan nog een laatste inspectie op de kamer, maar goed dat we die gedaan hadden want er zat een Gekko! Gelukkig hadden we Sarah bij, zij heeft deze voor ons gevangen, wat een heldin!
De volgende morgen waren we toch wel blij dat we terug naar Kigoma konden vertrekken. Eerst reden we langs Kasulu om Kanga’s (doeken) te kopen, vervolgens zijn we een verlovingsfeest gaan bijwonen en daarna richting huis vertrokken tegen 80/u over een hobbelige zandweg. Spannend!
Wist je dat?
We in het aartsparadijs van Jommeke hebben gewandeld?
- Heleen 3 uur een Dala-dalastring heeft aangehad?
- We in Marumba verse koeienmelk gedronken hebben?
- We met 7 man een kleine toyota-taxi zijn gekropen voor 1 uur?
- Wij ons voor het eerst met warm water hebben kunnen wassen?
- Sarah gisteren op haar smikkel is gegaan in de rode modder?
- Er 3 muizen over tafel liepen terwijl deze al gedekt was?
- Heleen een visje met kop en al heeft gegeten, terwijl de kop er eigenlijk af moet?
- Isabelle diezelfde vis subtiel heeft laten verdwijnen?
- Dat het uitzicht in Marumba adembenemend is?
- Evelien de kindjes High five heeft geleerd?
- Lien uit haar bed is gevallen?
- Isabelle goed kan paaldansen?
- Sarah doodsangsten heeft beleefd in de dala-dala, terwijl deze 0km/u reed?
- Je hier goed kan bruinen zonder zon?
10 januari, groep Jan
Hallo,
Na een korte nacht stonden we op om op stage te gaan. Sanne en Jorien stonden op pediatrie in het ziekenhuis van Maweni. Aan directe patiëntenzorg werd er niks gedaan, terwijl er toch wel veel zou kunnen gedaan worden. Twee Europese verpleegkundigen komen stage doen en dan blijkt poetsen het belangrijkste te zijn. Ook bij dringende urgentie heeft poetsen de voorkeur. Ze merkten dat een kind moeilijk kon ademen, maar de verpleegkundigen vonden dit niet belangrijk. Na een half uur kwam de moeder naar ons toe om te vragen of we iets konden doen. De verpleegkundigen nam op haar dooie gemak bloed alsof er niets aan de hand was. Ze vroegen of ze geen zuurstof konden geven, dit keer stemde ze wel toe. De verpleegkundige gaf haar 1 liter zuurstof (véél te weinig dus!) en wij hadden niets te zeggen. Sanne moest de temperatuur nemen en de verpleegkundige ging weg. Daar zaten we dan met moeder en kind. Toen de verpleegkundige terug kwam zei Jorien dat ze dacht dat het kindje aan het sterven was en vroeg of we niets konden doen. De verpleegkundige reageerde er niet op en ging naar de moeder. Het kindje was gestorven… De verpleegkundige ging weer weg en daar stonden we machteloos, alleen met moeder en kind. De moeder gaf het gestorven kindje aan Jorien en ging al wenend op de grond zitten langs Sanne. Een uur lang hebben we er alleen gezeten… Niet wetend wat er ging gebeuren.
Laura en Lieselot werden verwacht in het bevallingscentrum van Ujiji. Ook hier werd er eerst stevig gepoetst omdat de verloskamer naar een ander gebouw verhuist was. Tijdens het poetsen waren ze getuigen van een bevalling. De mevrouw is praktisch alleen bevallen want toen er 1 van de vroedvrouwen eindelijk haar steriele handschoenen aanhad, was het hoofdje al geboren. Hierna zijn ze in de verloszaal gebleven om er te helpen. Ze observeerden het plaatsen van een infuus, inwendige en uitwendige onderzoeken. Na een gesprek met hun begeleidende vroedvrouw over wat we wilden leren, kreeg Lieselot de kans om een bevalling uit te voeren. Deze verliep vlot maar van beensteunen hebben ze nog niet gehoord. De kindjes worden gewoon op een tafel in doeken geboren die de vrouwen zelf meebrengen.
We spraken af in café Sandra waar we gezellig iets dronken, aten en verhalen uitwisselden. Hierna trotseerden ze de plaatselijke markt om souvenirtjes te kopen voor het thuisfront. Ook kochten we eitjes om een omeletje te eten als avondmaal. Verzadigd kropen we ons bedje in.
11 januari groep Jan
De meisjes vertrokken naar hun stageplaatsen in Ujiji en Mawemi terwijl Jan lekker uitsliep.
In Ujiji hebben Laura en Lieselot een drukke dag gehad. Na enkele uit- en inwendige onderzoeken kreeg Laura de kans om haar eerste bevalling in Tanzania uit te voeren. Er werd een gezond meisje geboren. Ondertussen bleven er vrouwen waarvan de arbeid begonnen was komen. Niet lang erna kon Lieselot haar bevallingstechniek weer oefenen. Ook deze bevalling verliep vlot en er werd een zoontje geboren. Deze mevrouw was wel lelijk gescheurd, maar dit werd door de vroedvrouw achteraf genaaid. Ondertussen was de volgende mevrouw aan de beurt. Zij lag al van ’s morgens in de verloskamer met volledige ontsluiting en bloedverlies. Ze had wel een infuus gekregen, omdat ze zoveel bloed verloor maar zonder enige medicatie. Na lang wachten was het, volgens de vroedvrouwen, eindelijk tijd om het kindje laten komen. De harttonen waren al niet meer optimaal en de bevalling verliep moeizaam. De mevrouw was uitgeput en het kindje werd geboren terwijl de vroedvrouw meeduwde op de buik. Het kindje had een blauwe kleur en gaf weinig teken van leven. De navelstreng werd snel doorgeknipt en het kindje werd geaspireerd en gereanimeerd. Na een lange tijd van beademing kwam het kindje stilaan bij zijn positieve. Het kindje overleefde omdat Lieselot erbij is gebleven en de vroedvrouwen vertelde wat ze moesten doen. Ondanks de druk van een bezorgde Lieselot werd er toch nog op Tanzaniaans tempo gewerkt. In de ambu om het kindje te beademen zat een lek, de machine om te beademen werkte eerst niet optimaal. Toen de kleur van het kindje beter werd was voor de vroedvrouwen allemaal in orde. Zij gingen verder met poetsen maar Laura en Lieselot hebben er toch voor gezorgd dat het kindje nog zuurstof kreeg. Achteraf werden er geen onderzoeken uitgevoerd om te kijken of het kindje schade in de hersenen heeft opgelopen want dat hebben ze niet tot hun beschikking…
Aangekomen in Maweni mochten Sanne en Jorien naar de afdeling gynaecologie/chirurgie. Poetsen was niet aan de orde (gelukkig!). De hoofdverpleegkundige briefde elke patiënt aan ons. De pathologieën gingen van tandabcessen tot buitenbaarmoederlijke zwangerschappen. We hebben een infuus geprikt en bloed getrokken. Toen mochten we mee naar het labo waar ze ons toonden hoe ze de bloedgroep en het hemoglobinegehalte bepalen. Een normaal hemoglobinegehalte is 10-12 g/dl. Pas als de patiënt een hemoglobinegehalte onder de 5 g/dl heeft, krijgt hij hier in Afrika pas bloed toegediend omdat er een groot tekort is. Ook werden er geen operaties uitgevoerd omdat ze geen bloed in voorraad hadden, voor het geval dat er iets misloopt. Ze hebben ons uitgelegd hoe ze HIV-testen. Bij een patiënt was dit positief. Nadat ze het haar verteld hadden, mochten we mee om te bepalen hoe ver de immuniteit van de patiënt aangetast was. Wanneer we op het onderzoek waren toen wou de patiënt niet meer dat we erbij waren omdat ze zich schaamde.
Na een vermoeiende stagedag zijn we ons gaan uitleven op de grote markt. Allemaal kleine kraampjes opeen geduwd waar we alles konden kopen, van kleren tot vers geslachte kip.
De vermoeiende dag sloten we af met een hereniging met de rest van de groep.
12 januari, groep Gert
Vandaag is onze vrije dag. Al de uitgestelde activiteiten hebben we gepland op deze dag, SHOPPEN!!!
Eerst naar de bank. Ah ja, want zonder kom je ook in Tanzania niet ver. Helaas was deze gesloten omdat het een nationale feestdag was, de onafhankelijkheid van Zanzibar. Dus moesten we een een bedrijvigheid van jewelste. Het leek op de snuffelmarkt met tweedhandskleding, tweedehandsschoenen, ikea-snuisterijen, fruitkraampjes, zeer welriekende visstandjes,… Na de aankoop van kruiden, zeep en doeken hebben we onze dorst gelest op een vliegenterrasje. Ook vandaag was het weer zeer warm. Het plan was om een wandeling te doen van Ujiji naar Kigoma, een wandelingtje van 3 uur langs het strand in temperaturen van 3O° C en meer. De mensen komen naar het meer van Tanganyika om zich te wassen en hun kleding te zuiveren. Zo ook hebben we enkele naakte Tanzanianen ontmoet terwijl we met onze voetjes door het water stapten. Op een bepaalde moment zijn we moeten afslaan naar rechts omdat een berg onze weg kruiste. Tijdens een lange wandeling op een zandweg, kwamen we EINDELIJK aan in een leuke bar. We waren erg vermoeid en moesten eventjes bekomen met een frisse pint en boterhammen met confituur. Verrassing: onze medestudenten trakeerden ons op een lekkere Twix, Snickers en Kitkat. Mmmmm. Minpunt: Isabelle haar voeten zijn serieus verbrand. De flammazine is bovengehaald. Sarah heeft een zonnesteek.
12 januari, groep Jan
Voor een laatste keer zijn we vroeg opgestaan. Jorien en Sanne werden niet opgevangen in het hospitaal. Ze hebben een half uur gewacht en zijn toen de wachters gepasseerd om te gaan vragen waar ze werden verwacht. Meneer Maganga, onze plaatselijke begeleider, heeft hen uiteindelijk naar de materniteit gebracht. Daar mochten ze weer beginnen POETSEN. Niet veel later zagen ze een vrouw met een serieuze vaginale scheur tot aan de anus. Deze ging de vroedvrouw naaien. Ze deed haar steriele handschoenen aan, ging dan haar materiaal verzamelen en nog even verder poetsen. Om daarna met dezelfde handschoenen aan de hechting te beginnen. Onze wenkbrauwen werden serieus omhoog getrokken. Daarnaast hebben ze ook baby’s kunnen vasthouden. Daarna is Jan langsgekomen, heeft een bloedname gefilmd en hoe dit gebracht werd naar het labo. Daar werd uitgebreid verteld hoe de bloedonderzoeken in zijn werk gaan.
Laura en Lieselot kwamen aan in Ujiji hospital. Er was in eerste instantie niet veel te doen. Ze vroegen wat er kon gebeuren en de vroedvrouw zei: ‘You are supposed to clean today.’ Dit deden ze dan. Laura kon daarna een bevalling doen. Deze verliep perfect. Daarna zaten ze weer zonder werk. Jan is ook hier toegekomen. Puur toeval maar toen werd er juist een kindje geboren. Hij heeft de bevalling die Lieselot uitgevoerd heeft, kunnen filmen. Daarna zat de stagedag erop en konden ze mee met Jan terug naar Kigoma.
De 2 groepen kwamen samen in het mooie strandcafé waar ze samen iets dronken en hun boterhammetjes opaten. Daarna gingen ze naar Aqua Lodge om pootje te baden in het Tanganyikameer.
13 januari
Eindelijk een bezoek aan een nationaal park! Gombe! Het apenpark bij uitstek.
We vertrokken met het gammele bootje voor een 2 uur durende tocht langs de kustlijn van West-Tanzania. De lucht was betrokken, maar de zon kwam er af en toe door waardoor het zalig vertoeven was op de boot. Onderweg kwamen we al enkele bavianen tegen die Lien het eerste opmerkte.
Bij aankomst had Gert zijn rugzak deze keer goed gesloten. We kregen een korte introductie en vertrokken in 2 groepjes doorheen de jungle. De gidsen wezen ons de weg en zochten naar de chimpansees. We hebben wel zeker 15 chimpansees gezien en werden vertederd door de aanblik van het vrouwtje met haar baby, waar we van op zeer korte afstand foto’s van konden maken.
Plots hoorden we een gil, het bleek dat Laura een achtervolger had, Golden de chimpansee.
Soms was het verschietachtig om de chimpansees te horen schreeuwen en gillen. Als we te dicht bij kwamen gooiden ze zelfs met stenen. Dan hadden we toch even bang. Even later zijn de 2 groepen herenigd en zijn we samen naar de Gombe Stream gegaan, een prachtige waterval! Hier zochten we de nodige verfrissing aangezien we duchtig in het zweet stonden na de avontuurlijke tocht. Enkele foto’s later vertrokken we terug richting receptie. Daar hebben we onze boterhammetjes met banaantjes opgegeten en toen zijn we terug vertrokken richting Kigoma. Net voor we wouden vertrekken sloop een baviaan de eetzaal binnen. We hoorden geklingel en geklets en de baviaan was er met onze restjes vandoor. De boottocht naar huis was iets minder gezellig. Het regende, waaide, het was koud. Desondanks viel toch iedereen in slaap, behalve Babu, hij hield een oogje in het zeil met een frisse pint in zijn hand. Gelukkig is niemand zeeziek geworden, leve de touristil.
14 januari
Om half 9 vertrokken we naar Bangwe, dit is een opvangcentrum voor mentaal gehandicapte jongetjes. Deze waren heel blij om ons te zien, ze vlogen rond onze hals! We kregen een korte rondleiding en wandelden door naar het schooltje even verderop. Daar kregen de mentaal gehandicapte kinderen les, samen met andere kinderen. Ze zitten met 200 kinderen in 1 klas en in de school zitten in totaal meer dan 1000 kinderen. Ook hier werden we overspoeld met: ‘Take a pitcha’. Toen zijn we verder gewandeld naar het centrum van Kigoma voor nog wat geld te wisselen en souvenirs te kopen. Natuurlijk ging het in de bank weer niet van een leien dakje, het ging very polé polé (heel traag). Na een vertraging van een uur zijn we vertrokken langst het treinspoor naar Mokachi, een weeshuis voor jongens en meisjes van 5-17 jaar. Hier waren we toch wel allemaal onder de indruk van de schrijnende toestand: kapotte matrassen, geen schoolboeken, stank, gitzwarte keuken, geen stoelen, geen bestek, … Door deze beelden hebben we besloten om onze achtergelaten kleding aan hun te schenken. Van hieruit zijn we dan verder gegaan door de prachtige natuur, langst een vissersdorpje, de hitte in. Sommigen van ons zagen het even niet meer zitten. We hadden afgesproken met Deus (een vriend van Gert), hij had ons uitgenodigd voor een etentje bij zijn thuis. Hij huurt samen met zijn toekomstige vrouw, Amy, een piepklein huisje waar we met z’n elven bediend werden van kruidnagelthee, vis, bonen en chipata. Verrassend lekker! Gelukkig moesten we niet meer te voet naar huis, maar namen we de dala-dala tot aan sunside waar we een frisse pint dronken. Waar we begonnen zijn, zijn we ook geëindigd. Thuisgekomen hebben Isabelle, Lien, Laura, Sarah en Heleen kapstertje gespeeld. We hadden ons buiten geïnstalleerd en elkaars haar gewassen, zalig! Inclusief voetbad! Laura en Heleen zijn dan aan de croque-monsieurs begonnen en Lien prepareerde het nagerecht, ananas. Heerlijk! Nog even de afwas doen en de blog afwerken en dan gaan we genieten van onze laatste avond in Kigoma, snik!
Morgenvroeg om 9u20 vertrekt onze vlucht richting Dar es Salaam, waar we nog een nachtje verblijven. We zien jullie zondag om 8u in zaventem! Lala Salama (slaapwel)!
De laatste warme, zonnige groetjes vanuit Tanzaniaaaaaaa!
xxx
