Ik ben Gert Wouters, werk als psychiatrisch verpleegkundige aan het UC Campus Kortenberg en als docent aan de KHLim. In 1993 mocht ik voor het eerst Tanzania en Kigoma ontdekken. Sindsdien heeft het rode zand me gebeten en keer ik zeer regelmatig terug. Het leven, de natuur, het omgaan met een andere cultuur, waarden en normen doet een mens denken. En dit wil ik graag meegeven aan studenten verpleegkunde. Ik hoop dat deze reis de poorten open maakt voor meer reizen. Of om het in het kiswahilli te zeggen: Safari Moya Huazisha Nyingine
Jan Cool
Beste mensen
Toen ik vorig jaar in de KHLim kwam werken werd me gevraagd of ik dat zou zien zitten: meegaan op inleefreis naar Tanzania. Ja! Graag! En dat het geen plezierreis zou worden is me ook snel duidelijk gemaakt. Maar als ik dit kon combineren met veel nieuwe inzichten en ervaringen leek me dat een geweldig avontuur.
Het paste ook goed in mijn schema. Ik zit, gezien mijn leeftijd, niet direct meer met de zorg voor kleine kinderen in huis en mijn eega zegt niet neen en, hoewel ik liever samen met haar deze ervaringen wou meemaken, zag ze de kans om dan maar eindelijk eens met wat vriendinnen op uitstap te gaan. Voor wat hoort wat natuurlijk…
Zelf ben ik al jaren begaan met het lot van medemensen in het algemeen. Dat ik al meer dan 30 jaar in psychiatrische ziekenhuizen gewerkt heb, zal dan ook niet toevallig zijn, denk ik. Ik wou expliciet wat met mensen doen. Daarnaast speel ik in mijn vrije tijd graag wat muziek. En in die context ben ik ook wel actief als muzikant en dirigent bij een solidariteitskoor. Die zijn uiteraard ook met de Noord-Zuid problematiek bezig. (Naast wel wat ‘groene’ accenten en een oproep tegen onderdrukking, onrecht en uitsluiting. We genieten van de schoonheid en de rijkheid van verschillende culturen.) Niet toevallig heette één van de groepjes die ik ooit oprichtte ’xeNia’ wat een vrouwennaam is en staat voor: ‘Zij die goed voor de gasten zorgt…’ Xenius is trouwens Grieks voor ‘vreemdeling’.
Ken je het verschil tussen toerist en een reiziger? Neen? Misschien is er ook geen echte grens tussen de twee. Maar ik denk toch dat een toerist zijn wereld verplaatst naar een andere plaats (om met recht en reden eens goed gaan te ontspannen. Kan erg leuk zijn trouwens!). Hij zal daar gediend worden. Een reiziger echter verplaatst zichzelf naar een andere wereld om er te gast te zijn bij iemand! Ik ben met veel plezier al wel wat op reis geweest maar dan vooral binnen de straal van 2 dagen rijden of 4 uur vliegen, zeg maar. Ik deed dan erg mijn best om open te staan voor die andere wereld. Daar hoorden ook Egypte, Tunesië, Marokko, Turkije bij. Maar ik voelde me toch vooral toerist! (Had ongetwijfeld veel te maken met mijn nood aan ‘loslaten’ op dat moment.) Zwart Afrika ken ik enkel vanuit de wereldwinkel en de televisie.
In Tanzania zullen we ook moeten leren ‘loslaten’, denk ik. Ik hoop dat ik er waardig ‘te gast’ kan zijn bij warme enthousiaste gastheren. Ik hoop dat we dat als groep ook zullen waarmaken. Ik heb 2 zonen van de leeftijd van de inleefreizigers en voel me toch wel wat onwennig bij al dit jong geweld. Ik zal proberen een wijze vader te zijn en hou ondertussen mijn oren en ogen wagenwijd open.
Ik kan er maar wat van leren.
Heidi Vandersmissen
Ik ben Heidi Vandersmissen, 36 jaar, gehuwd en mama van Eline (5 jaar). Toen ik via mail vernam, dat er binnen ons departement een vacature vrij kwam om mee te gaan naar Tanzania, heb ik na overleg met mijn echtgenoot, besloten om mijn kandidatuur te stellen. Mogelijks wordt een droom werkelijkheid. Na een lange week van wachten, kwam dan eindelijk het verlossende antwoord van ons departementshoofd. Ik was weerhouden en mocht me beginnen voorbereiden op de reis en op de eerste kennismaking met de studenten. De adrenaline gierde door mijn lijf, ik was/ben ongelooflijk blij met deze gegeven kans. Ik kijk er naar uit om het land, de cultuur, de prachtige natuur, de mensen, de gezondheidszorg, de waarden en normen, de gewoonten, …. te leren kennen. Ik hoop ook dat ik vanuit mijn werkervaring als verpleegkundige mijn steentje kan bijdragen in de zorg aan de patiënten in de ziekenhuizen ginder. Ik kijk er ook naar uit om samen met mijn toekomstige collega”s ( onze studenten die bijna de eindmeet hebben gehaald) zorg te verlenen aan mensen in nood in een voor ons totaal onbekende wereld. Ik vind het geweldig om deze unieke ervaring te mogen delen met deze toffe groep. Ik zal mijn gezin heel hard missen, maar ik hoop dat ik heel veel leerrijke bagage en ervaringen kan mee terug brengen naar België, zodoende dat dit gemis hierdoor gecompenseerd wordt. Uiteraard is het ook mijn bedoeling om deze ervaringen te delen met collega”s, studenten en iedereen die er voor open staat. Ook al ben ik toch nog te jong om hun moeder te kunnen zijn, toch zal ik proberen, om gedurende deze 16 dagen durende reis een soort van ‘moeder’ te zijn voor mijn kroostrijk gezin, dit in fijne en gezellige, maar ook tijdens moeilijkere momenten.
